CENNET KAPISI

Düştüğünde avuçlarıma gözyaşım

O zaman anladın sıcaklığını

Sana gelen tramvayların kalktığını duydum da geldim.

İçimde geceler ışıldıyordu sabahını bekleyen

O gecede bir şair kalemini zorluyordu satırlara.

Semaya bakmıştım bir gece penceresinden

Kim bilir? Hangi şiirler çıkıyordu şairlerin kaleminden.

Ben de zorlardım kalemimi

Biraz daha zorlasam sen damlayacaktın

Adının satırlara düştüğünü duydum da geldim.

Bir duygu sürahisi vardı içimde,

Kırmıştım onu.

Bir heyelânın müsebbibi olmuştum

Küçük bir kıyametti içimde kopan

Göçmen diliyle konuşan leylekler uçup gitmişti evimden…

‘HAYIRLISI’ DE AHMET ABİ

Gözlerim yine yollarda kaldı

Yine bilet almıştım adımın yazıldığı yere

Offlar çekiyordu içim

Sanki bir yerde volkanlar patlıyordu arka arkaya

Bir töre cinayeti işlenmişti sanki

Meçhul bir ses doldurdu kulaklarımı:

“Sen yine de ‘hayırlısı’ de Ahmet abi.”

Çoğalmıştı yalnızlığımın kapısına gelenler

Bir avuç rüzgâr esmiş penceresinde hafifçe

Nişan yüzükleri parlıyordu parmaklarında

Ne acıdır ki güzel bitmiyordu artık masallar

Kelimeler veda etmeden iniyordu dudaklarıma

Ve susuyordu kelimeler.

Farkında değildim bir çöle sultan oluşumun

Uyandığımda yıldızlar dolmuştu kucağıma

Sevinçlerimi silmeye mi gelmişlerdi?

Oysa ne kanatlarım vardı kendimi saracak

Ne de tamamlanmış öykülerim.

Hep muradımdan bir adım geri kalmıştım

Yüreğime değil ayaklarıma inmemişti cesaretim

Musa misali çözülecekti dilimdeki kelimeler.

Bu kez de bir dost söylemişti kulağıma:

“Sen yine de ‘hayırlısı’ de Ahmet abi.” diye.

NEVBAHARI BEKLERKEN GELEN KIŞ

Bir yanımda heyecanımı koruyordum duygu soyguncularından

Ilık bir gözyaşına yetişmeye çalışıyordum kendimce

Bir tarafımda da aynı ateş yanıyordu yine

Bilmediğim gölgelerin peşinden koşuyordum

Orduların teslim aldığı bir gecede.

Kalbimin neresini kazarsanız kazın

Boş mezarla çıkar odacıklarından

Dökülen gözyaşında hep ben olurdum

Geceler bile benden irkilir, görürdüm.

Bir çay koyardım ocağa

Şehirler tutuşurdu ateşinden

Yaşadıkça sol yanım ağırlaşırdı

Günahlar mı yüklenirdim omuzlarıma?

Ölüm rengine boyanmış gelirken baharım

Bir duvaklı gelin de gelirdi nehirlere düşmek için

Ve de cenaze alayına benzerdi bir geminin ayrılışı

Ateşse yalnız başına yanardı ocağında

Sonra bir odun ilişirdi arkadaş olmak için yanına.

İtiraf etmeliyim ki bunları doğurmak kolay olmadı avuçlarınıza

Emsalsiz bir mevsim yaşatırlardı

Karalar çaldılar yüzlerime

Baktığım yer kararırdı

Ve de anamdan doğduğum günde beri oruçluydum

Her gidişimde bir dal sökülürdü

Bir ömür yaşlandırırdım aynalarda

Beklediğim Nevbahar da biraz ağlamaklıydı hani

Doğursam seni hangi çiçeğe emzirteyim?

Hani biraz daha zorlasan

Ne kadar da yakışacak bir erkeğe ağlamak

Gereği var mıydı o zaman ağıtlar yakmanıza…

ÇEVRE AHLAKI

Çevre etiğinin oluşması 1970’ler gibi yakın tarihe[1] dayanmasına rağmen İslam da bu, İslam’ın tebliğ edilmesiyle başlar.  İslam düşüncesinde çevre ahlakının oluşması tabi ki İslam’ın ilk kaynakları olan kuran ve sünnete dayanır. Sırayla inceleyecek olursak; kuran da hadid, haşr, saff, Cuma ve tebağun sürelerinin başı “yerde ve gökte ne varsa Allah’ı zikrettiğini” bildirerek başlaması İslam’ın çevreye ne kadar önem verdiğinin göstergesidir. Yani her varlık abidtir.  Bizlere öğretilen dünyada insan, hayvan ve bitkiden başka canlı yoktur. Ayetten anlaşılacağı üzere demek ki, Allah’ı zikreden cansız varlıklara karşı da bir görevimiz vardır. Cansız varlık olarak değerlendirdiğimiz şeylerin dünyanın dengesini değiştirebilmektedir. Örneğin toprağın cansız olduğunu düşünemeyiz. Bunu bir ayetle destekleyelim: “karada ve denizde insanların yaptıkları şeylerden dolayı bozgun çıkar. Allah da onları yaptıklarını bir kısmını kendilerine tattırır.” (Rum, 41). Yapılan bilinçsiz ilaçlamadan, geçim sıkıntısı ile daha çok verim almak için mahsule verilen hormondan dolayı toprakta bozulmalar meydana gelmekte. Fabrika atıklarını, lağım sularını denize boşaltmakla da denizde bozulmalara meydan vermekteyiz. Böylece ayetin ifadesiyle bunlardan alına ürünleri kendimiz tatmakta ve bu tatmayla vücudumuzda hastalıklar meydana gelmektedir. Bu hastalıklar bizde olduğu gibi gelecek nesillere de miras olarak kalmaktadır. Hz. Peygamberin de bir hadisinde “siz yeryüzündekilere merhametli olunuz ki, göktekilerde size merhametli olsun”  buyurmuştur. (Ebu Davut, edeb, 58; Tirmizi, birr, 16). Merhamet etme sanatı sadece gözümüzle acıyarak bakmak mıdır yoksa gerektiğinde yardıma muhtaç olan doğaya el uzatma işi mi? Ayrıca av yapma bahanesiyle hunharca hayvan öldürmek merhamet bağdaşmayan bir iştir. Av ihtiyaç olduğu müddetçe meşrudur. Doğanın bilinçsiz kullanılmasın sebeplerinden bir tanesi belki de dini kaynakları yanlış anlaşılmasından kaynaklanmaktadır. “yeryüzünün her yerinde gezinin ve Allah’ın nimetlerinden yiyin”(mülk,15), “geceyi, gündüzü, güneşi, ayı sizin istifadenize vermiştir. Yeryüzünde rengârenk şeyleri de sizin için yaratmıştır.”(nahl,12-13) ayetlerine baktığımızda yanlış anlaşılmalarla karşı karşıya kalmaktayız. İnsanlarımız bu gibi ifadeleri kaba bir tabirle “alın tepe tepe kullanın” anlaşılmaktadır. Tabi ki bu da ilk önce kendi itikadımızla bağdaşmaz. Çünkü konumuzun başında dediğimiz gibi her varlık bir abidtir. Zikirle meşgul olan birisine dokunmak inancımızda yeri yoktur. Artık Müslüman yaptıklarının farkında olmalıdır.

---

[1] Cafer Sadık Yaran, İslam Ahlak Felsefesine Giriş, Dem yayınları Ensar Neşriyat, İstanbul, 2012, s.137.

YARIM KALMIŞ

Anladım.  Adım bir mektuba sözmüş

Ardından hep bakıp kaldığım

Ayaklarım kavşağı olmayan şehirleri geziyormuş pusulasız

Bir vedanın saçları düşermiş gözlerime

Benden habersiz

Şehir soyguncuları kaçırırmış hatıralarımı caddelerden

Üzerinde yürüdüğüm gölgelerim sorarmış keffâretini

Avuçlarca dua topladım uçurumlardan

Tutulduğum bir siğaraydı dumansız olan

Çekilmeden tüketirdi nefesleri

Ya gemilerim. Hangi dert şişirir yelkenlerini?

Hangi deniz görmemiş forsa aşkla çeker küreklerini?

Hangi kalem tamamlar avuçlarımdaki şiiri?

SAHİPSİZ MEDENİYET

Medeniyet üzerine konuşulacak çok şey var. Yani medeniyet üzerinde çok yazılar yazıldı, çizildi. Benim bu yazdığım yazı da bunlardan biri olacak. Amacımız ne? Tatbikî bu yazılanlar arasında ele aldığımız konuya farklı bakış açıları getirerek sunmak. Dedim ya ortada sahip çıkamadığımız bir medeniyetimiz var ve bizden olmayan bazı insanlar bu medeniyetimizi sahiplenmek için kendilerine yamıyorlar. Ve bizim insanlarımız da bu olanlara çanak tutuyor. Batı bir ölçüt getirdi: gelişmişliğin ölçütü ekonomi. Niçin medeniyet değil? Çünkü Batı her şeyiyle Hıristiyan ve Hıristiyanlık bir medeniyet kuramadı. Eğer ölçüt medeniyet olsaydı bize karşı kendilerini nasıl savunurdu? Artık Batı ekonominin yanında medeniyeti de sahiplenmek istiyor. Kendi insanı ve kendi insanımızla medeniyetimiz başka yerlere taşınmakta.  İslam’da ise “iki günü birbirine eşit olan zardadır” diyen bir anlayış var. Bu ifade İslam’a dinamizm vermesine ve medeniyet kurdurmasına yetecek bir söz. Bu anlayışla bırakın insanı, gökte uçan kuşu yaşatan bir anlayış geliştirdik. Biz uygarlığı değil Umranı hedef etmiş bir medeniyete sahibiz. İşte bu Umranı ‘bizim değil’ diyemeyiz. Yoksa elimizdekilerini başkaları alıp götürecek. Bu sahipsizlik daha çok bu medeniyeti kuran insanlar üzerinden yapılmakta. Mesela Kanuni Sultan Süleyman’ın Alevileri öldürdüğü söylenir. Daha sonra da büyük bir karalama kampanyası çıkartılır. Velev ki öldürmüş olsun bizim insanımız değil mi? Bu insanın hiç mi doğrusu olmadı? Bizim Peygamberimiz dahi hatalar yapmışken diğer insanların hata yapması düşünülemez. Aynı zamandan da medeniyete sahip çıkmak insana sahip çıkmakla olur.  Bu dine ve insanlığa hizmet etmiş insanları, bu insanların getirmiş olduğu sistemleri başkasına yamamayı bırakalım artık. Eğer doğrusuyla yanlışıyla kabullenmezsek başkası sahiplenecek. 

DÜŞLERİM

Bozulsaydı şu aynalardaki lanetim

Kayya kuyusunda sallanmazdı düşlerim

Ne uzunmuş şu gidilen yollar

Kara trenler içinde yıpranmış düşlerim

Törpülü gurbetmiş beni bağlayan

İçimde değil saçlarımda saklıymış düşlerim

Kasvetli günler içindeymiş hayatlar

Kaderimin nöbetini tutarmış düşlerim